Այսօր դժվար հանդիպես մի քաղաքացու, որ գոհ լինի հայկական հեռուստաընկերությունների տված «արտադրանքից»: Չկան հստակ չափորոշիչներ՝ որտե՞ղ են սկսվում և ավարտվում ագրեսիան, բռնությունը, անճաշակությունը և այլն: Մեր տեղեկություններով, ոլորտը կարգավորելու համար և՛ հեռուստաաշխարհի, և՛ օրենսդիր մարմնի ներկայացուցիչները վախենում են այդ «գետը» մտնելուց, որովհետև շատ դժվար է, օրինակ, սահմանել, տալ ձևակերպում՝ որն է բռնությունը, այսինքն՝ այսինչ հաղորդումը եթերազրկել` պատճառաբանելով, թե նրանում բռնություն կա:
Այս բարդ իրավիճակից ելնելով, տևական ժամանակ է, առկախվել են հեռուստաեթերի չափորոշիչներին առնչվող օրենքի մշակումը և ԱԺ օրակարգ բերելը: Մտավախություն կա նաև, որ այն տարակարծությունների ու քննադատությունների մեծ ալիք կբարձրացնի: Առայժմ ձեռնպահ են մնում իրավիճակի թեժացումից, սակայն սա հարցի լուծում չէ, առավել ևս այն պարագայում, որ երբեմն որոշ հաղորդումներ բացասական ազդեցություն են ունենում մարդկանց նյարդերի վրա:
Ռուզան ԽԱՉԱՏՐՅԱՆ